Maar het kan nog erger: als je voor het eerst naar het secundair gaat! Dan weet je helemaal niets over de dag die voor je ligt of wat je van wie mag verwachten. En deze kinderen hebben intussen geleerd om niet teveel van hun onrust te laten zien, omdat dat anderen ongemakkelijk maakt. Dus als je aan hen vraagt: "Hoe gaat het?" zullen zij zeker antwoorden "Ok". Ik vind het zo jammer dat wij ons
ongemakkelijk voelen
vaak afdoen met dooddoeners zoals 'het valt wel mee', 'het komt goed', je moet je niet zo'n zorgen maken', 'ja, zo zijn de regels nu eenmaal', etc. Eigenlijk doe je dan namelijk een kind tekort. Het kind komt naar jou met zijn angst, boosheid of verdriet. Dat is toch heel bijzonder? Hij/zij vertrouwt jou zijn diepe gevoelens toe. Als jij dan reageert door het probleem ook nog eens bij hem/haar terug te leggen, dan leert het kind om zich af te sluiten. Zo jammer!
Veel kinderen zullen zich deze week inderdaad wat meer terugtrekken en stiller worden of juist de andere kant op: ze gaan hun overprikkeling opzoeken en gaan de discussie aan met een volwassene of gaan misschien een ander kind pesten. Neem jij de tijd voor hen?